سبک کار و شیوه مبارزات آنارشیستی نظامی , سیاسی , اجتماعی , فرهنگی و یا هنری است ودر هر حوزه ای بسیار گوناگون و متنوع است و یک جنبش جهانی است و رفتار آنارشیستی از واکنشهای ذاتی انسان نشات می گیرد بنابراین تعیین مرز رفتار طبیعی آنارشیستی با رفتار آگاهانه آنارشیستی بسیار دشوار است .امروزه آن شکل ازمبارزات آنارشیستی که در کشورهای ترکیه ,اسراییل , مصر , تونس , مراکش ,لیبی ,سوریه , اردن و ….. در جریان است است غیرحزبی و افقی است که این موج جدید مبارزاتی امروز به ایران نیز رسیده است. مبارزه ای که هیچ سازمانی آن را سازماندهی نمی کند.
در مبارزات آنارشیستی , نه کسی به کسی فرمان می دهد و نه کسی از دیگری فرمان می گیرد. اصلا مهم نیست که فردی که مبارزه می کند خود را آنارشیست بداند یا نداند اما آن چیزی که مهم است مانند یک آنارشیست مبارزه کند و مهمترین ویژگی آن ابتکار, خلاقیت , استقلال فکری و عملی فرد در مبارزه است. در روند مبارزات آنارشیستی هیچ فرد و جمعی از نحوه مبارزه دیگر افراد و جمع های آنارشیستی اطلاعی دقیق ندارد. جمع های آنارشیستی بسیار کوچک می باشند که هم ضربه پذیر نباشند و هم موجبات اقتدار و اتوریته فردی در آن فراهم نشود ولی بسیاری از آنارشیستها در جوامع سرکوبگر مانند ایران اساسا فردی فعالیت می کنند. گروه های آنارشیستی فاقد ارتباط ارگانیک با یکدیگرهستند. آنارشیستها برای رسیدن به یک جامعه انسانی تلاش می کنند. آنارشیست ها اندیشمند و متفکر بزرگ و کوچک ندارند و خود را نیز وکیل و وصی مردم نمی دانند و هر گونه تغییر جدی و اساسی در وضعیت زندگی مردم فقط توسط خود مردم ممکن است (آنهم در یک جامعه آنارشیستی بدون دولت و نهاد ها, ساختارها و واحد های وابسته به آن ) که در شورا های مستقل, واحد های خود گردان و تشکلات داوطلبانه اجتماعی, سیاسی, فرهنگی و هنری که با مشارکت , همفکری و خرد جمعی در جهت زندگی انسانی تر و راحتر شکل بگیرد و زمانی یک جامعه آنارشیستی ایجاد می شود که مردم آن جامعه به ضرورت مشارکت جمعی خودشان با حقوق برابر رسیده باشند و کسی را دانا تر از خود و یا خود را از کس دیگری دانا تر ندانند و به هیچ گونه رهبر سیاسی یا مذهبی تن ندهند و از طرفی دیگر, توان و قدرت خود را برای اداره جامعه ای بدون دولت همراه با سایر افراد جامعه به شکلی برابرباور کنند و به آن برسند.
از آنجائی که در آنارشیسم ارزش خود انسان است بنایراین در روند مبارزه اهمیت جان و سرنوشت خود انسان ( منظور حتی یکنفر) از کار سیاسی اش مهمتر است و نباید هیچ انسانی در روند مبارزه آسیب ببیند بنابراین هر کدام از ما با این منطق طوری باید فعالیت کنیم که به زندگی خود و دیگران آسیبی نزنیم . آنارشیستها خود را پیشروان و پیشگامان یا نیروی پیشرو مبارز مردمی نمی دانند و جدای از توده های مردم نیستند و انسانهایی کاملا معمولی به مانند دیگر انسانها هستند.
در مبارزات آنارشیستی , نه کسی به کسی فرمان می دهد و نه کسی از دیگری فرمان می گیرد. اصلا مهم نیست که فردی که مبارزه می کند خود را آنارشیست بداند یا نداند اما آن چیزی که مهم است مانند یک آنارشیست مبارزه کند و مهمترین ویژگی آن ابتکار, خلاقیت , استقلال فکری و عملی فرد در مبارزه است. در روند مبارزات آنارشیستی هیچ فرد و جمعی از نحوه مبارزه دیگر افراد و جمع های آنارشیستی اطلاعی دقیق ندارد. جمع های آنارشیستی بسیار کوچک می باشند که هم ضربه پذیر نباشند و هم موجبات اقتدار و اتوریته فردی در آن فراهم نشود ولی بسیاری از آنارشیستها در جوامع سرکوبگر مانند ایران اساسا فردی فعالیت می کنند. گروه های آنارشیستی فاقد ارتباط ارگانیک با یکدیگرهستند. آنارشیستها برای رسیدن به یک جامعه انسانی تلاش می کنند. آنارشیست ها اندیشمند و متفکر بزرگ و کوچک ندارند و خود را نیز وکیل و وصی مردم نمی دانند و هر گونه تغییر جدی و اساسی در وضعیت زندگی مردم فقط توسط خود مردم ممکن است (آنهم در یک جامعه آنارشیستی بدون دولت و نهاد ها, ساختارها و واحد های وابسته به آن ) که در شورا های مستقل, واحد های خود گردان و تشکلات داوطلبانه اجتماعی, سیاسی, فرهنگی و هنری که با مشارکت , همفکری و خرد جمعی در جهت زندگی انسانی تر و راحتر شکل بگیرد و زمانی یک جامعه آنارشیستی ایجاد می شود که مردم آن جامعه به ضرورت مشارکت جمعی خودشان با حقوق برابر رسیده باشند و کسی را دانا تر از خود و یا خود را از کس دیگری دانا تر ندانند و به هیچ گونه رهبر سیاسی یا مذهبی تن ندهند و از طرفی دیگر, توان و قدرت خود را برای اداره جامعه ای بدون دولت همراه با سایر افراد جامعه به شکلی برابرباور کنند و به آن برسند.
از آنجائی که در آنارشیسم ارزش خود انسان است بنایراین در روند مبارزه اهمیت جان و سرنوشت خود انسان ( منظور حتی یکنفر) از کار سیاسی اش مهمتر است و نباید هیچ انسانی در روند مبارزه آسیب ببیند بنابراین هر کدام از ما با این منطق طوری باید فعالیت کنیم که به زندگی خود و دیگران آسیبی نزنیم . آنارشیستها خود را پیشروان و پیشگامان یا نیروی پیشرو مبارز مردمی نمی دانند و جدای از توده های مردم نیستند و انسانهایی کاملا معمولی به مانند دیگر انسانها هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر